Kuba

Spis treści

Kluczowe ustalenia

Okres badawczy: od 1 października 2023 do 30 września 2024

Od 1959 roku Kubą rządzi Komunistyczna Partia Kuby, która stara się kontrolować życie społeczne i Kościół zgodnie z totalitarną ideologią komunistyczną. Rząd ostro reaguje na głosy opozycji i demonstrantów. Kiedy przywódcy kościelni lub działacze chrześcijańscy krytykują reżim, grozi im areszt, padają ofiarą kampanii oszczerstw, ogranicza im się możliwość podróżowania, skazywani są na kary więzienia lub inne formy nękania przez aparat państwowy (zazwyczaj poprzez tzw. akty wyparcia się, które mogą obejmować także przemoc fizyczną). Również w celu kontroli i ograniczenia wpływów Kościoła zwykle odmawia się rejestracji nowych Kościołów, co zmusza wiele z nich do nielegalnej działalności. Władze monitorują działania Kościoła, zwłaszcza jeśli służą one lokalnej społeczności. Konsekwencją są kary, takie jak całkowita odmowa rejestracji, grzywny, konfiskata mienia, niszczenie i zamykanie kościołów (w tym kościołów domowych). 

Spis treści

Profil kraju w formacie PDF

Poniższy profil kraju stanowi przetłumaczoną część szczegółowych raportów przygotowanych przez World Watch Research, dział badawczy Open Doors. Profil kraju dostępny jest również do pobrania w formacie PDF. Szczegółowe raporty w oryginalnej wersji angielskiej (części "Informacje ogólne" oraz "Dynamika prześladowań") znajdują się na końcu strony.

SKRÓCONY PROFIL KRAJU W PDF

Spis treści

1. Tło

W 2019 roku Zgromadzenie Narodowe (składające się w całości z przedstawicieli Partii Komunistycznej, jedynej legalnej partii na Kubie) jednogłośnie wybrało Miguela Díaza Canela na przewodniczącego Rady Państwa i Rady Ministrów, tym samym kończąc sześć dekad rządów rodziny Castro. Pomimo tej zmiany, kraj nadal tkwi w żelaznym uścisku partii komunistycznej. Kuba jest uznawana przez Departament Stanu USA za kraj budzący szczególne obawy (CPC). Nowa konstytucja została zatwierdzona w kwietniu 2019 roku. Treść dokumentu podtrzymuje wiodącą rolę Partii Komunistycznej w kubańskim społeczeństwie i czyni socjalizm przewodnią i nieodwracalną filozofią.

Próbując nadać swoim działaniom pewien pozór legalności, w maju 2022 roku rząd zatwierdził nowy Kodeks karny. Według Amnesty International (AI, 2 grudnia 2022) kodeks zawiera pewne „niepokojące aspekty”, takie jak przepisy wykorzystywane do uciszania i więzienia aktywistów, kary dla każdego, kto „zagraża porządkowi konstytucyjnemu i normalnemu funkcjonowaniu” rządu, oraz poważne ograniczenia wolności słowa w internecie. Pomimo surowych kar, w odpowiedzi na politykę rządu, która spowodowała upadek systemu opieki zdrowotnej, niekontrolowaną inflację, brak bezpieczeństwa żywnościowego i energetycznego oraz wiele innych problemów, rośnie opozycja wobec władz. Pokojowe protesty odbywały się także w roku 2024 i przybrały na sile (Justicia 11J, 21 marca 2024).

Według szacunków WCD 2024, 88,7% kubańskich chrześcijan to katolicy, co stanowi wzrost o 0,5% w porównaniu z rokiem poprzednim. W kraju obecne i widoczne są także inne denominacje cieszące się akceptacją wśród ludności, zwłaszcza te związane z Kościołem Zielonoświątkowym. Według lokalnych osób kontaktowych znaczną część wzrostu zarówno Kościołów katolickich, jak i ewangelikalnych można wytłumaczyć aktywnym udziałem ich przywódców w protestach społecznych i obronie praw człowieka.

Nawet niewielkie wsparcie w postaci zagranicznych darowizn pieniężnych może być powodem, dla którego lokalna wspólnota znajdzie się na celowniku władz, może zostać ukarana grzywną lub doświadczyć innych form nękania. Według informacji, które docierają do nas z kraju, zdarzało się, że darowizny w postaci przedmiotów materialnych przekazywane Kościołom były konfiskowane i odsprzedawane, a nawet niszczone przez urzędników. Ponadto, w ramach odwetu na chrześcijańskich właścicielach firm (będących jednocześnie liderami wspólnot) lub za popieranie antyrządowych protestów, małe firmy były karane grzywnami lub zamykane pod pretekstem jakoby znajdowały się na liście 125 działalności zakazanych w przypadku osób prowadzących działalność na własny rachunek.

Pośród tych, którzy cierpią z powodu represji rządowych, są chrześcijańscy przywódcy, którzy głośno sprzeciwiają się niesprawiedliwości władz. Kilku księży i pastorów zostało aresztowanych i pobitych przez funkcjonariuszy służb bezpieczeństwa (Marti Noticias, 11 lutego 2022). Przed ich domami organizowano demonstracje w ramach tzw. aktów wyparcia się (hiszp. actos de repudio) (Cuba Net, 28 kwietnia 2024), byli inwigilowani (BBC, 16 kwietnia 2024), a także znęcano się nad nimi w więzieniu (Infobae, 23 czerwca 2023).

Funkcjonariusze niszczyli ich domy i kościoły. Wielu zostało zmuszonych do zmiany miejsca zamieszkania (CSW, 3 marca 2022). Szykanowani są nie tylko przywódcy kościelni, ale także ci, którzy z nimi współpracują lub mają kontakt z sieciami chrześcijańskimi, oraz ci, którzy wyrażają krytykę wobec reżimu za pośrednictwem sieci społecznościowych (Vida Cristiana, 4 listopada 2021).

Relacje Kuby z USA charakteryzują się dużą zmiennością. Po próbach przywrócenia stosunków dyplomatycznych z Kubą przez byłego prezydenta USA Baracka Obamę, były prezydent USA Donald Trump wprowadził nowe restrykcyjne polityki i utrzymał embarga handlowe, gospodarcze i finansowe. Prezydent USA, Joe Biden, zacieśnił sankcje wobec Kuby w lipcu 2021 roku po stłumieniu przez kubańskich urzędników demonstracji antyrządowych. Jednak w maju 2022 roku administracja Bidena częściowo złagodziła swoją politykę wobec Kuby. 

Spis treści

2. Sytuacja w poszczególnych regionach kraju

W okresie badawczym ŚIP 2025 zarejestrowano przypadki prześladowań chrześcijan w całym kraju, szczególnie w części wschodniej i w stolicy państwa.

Spis treści

3. Kogo dotykają prześladowania?

Wspólnoty chrześcijan ekspatriantów

Kategoria ta nie została uwzględniona w punktacji i analizie ŚIP.

Tradycyjne społeczności chrześcijańskie

Do tej kategorii należą Kościół rzymskokatolicki, Kościół prawosławny i rosnąca grupa wspólnot protestanckich składająca się z Kościoła Episkopalnego, Prezbiteriańskiego, Luterańskiego i Metodystycznego. Działalność Kościołów jest monitorowana. W przypadku wykrycia materiałów lub kazań przeciwnych ideologii komunistycznej oraz w przypadku wspierania demonstrantów, zwłaszcza młodzieży, nakładane są na nie kary i ograniczenia. Takie wspólnoty spotykają się z krytyką ze strony przywódców Kościołów sprzyjających reżimowi, ideologicznych grup nacisku i sympatyków reżimu. Niektóre Kościoły należące do tej kategorii nie są oficjalnie uznawane przez państwo i nie mają powiązań z Radą Kościołów Kuby, która jest częścią reżimu. W takich przypadkach mogą one ponieść takie same konsekwencje jak niezarejestrowane, nietradycyjne grupy kościelne.

Społeczności konwertytów

Kategoria ta obejmuje konwertytów międzywyznaniowych oraz konwertytów z santerii (synkretycznej religii afroamerykańskiej) oraz byłych członków Partii Komunistycznej. Konwertyci, którzy należą do Kościoła uważanego za przeciwnika reżimu lub gdy jego przywódcy są uważani za kontrrewolucjonistów, są poddawani represjom. Zastraszaniem i wrogością państwo i jego urzędnicy próbują zniechęcić Kubańczyków do konwersji i zapobiec wzrostowi Kościoła.

Nietradycyjne społeczności chrześcijan

Kategoria ta obejmuje grupy zielonoświątkowe i ewangelikalne oraz wspólnoty baptystyczne. Poza tym, że stoją przed tymi samymi wyzwaniami, co historyczne wspólnoty chrześcijańskie, prawie niemożliwe jest w ich przypadku uzyskanie rejestracji i tych samych praw obywatelskich, którymi cieszą się Kościoły uznane przez państwo. W związku z tymi utrudnieniami wspólnoty i ich liderzy spotykają się z wyższym poziomem represji i prześladowań. Są zmuszeni do działania poza prawem, a każda ich aktywność jest wykorzystywana jako pretekst do nałożenia grzywny lub postawienia przed sądem, zwłaszcza jeśli zajmują się pomocą humanitarną. W większości przypadków pozostają im spotkania w tajemnicy w kościołach domowych. Żyją w ciągłym strachu przed zatrzymaniem przez służby państwowe.

Spis treści

4. Główne źródła prześladowań i dyskryminacji

Reżim komunistyczny i postkomunistyczny połączony ze świecką nietolerancją

Po rewolucji (1953-1958) Kuba stała się krajem komunistycznym. Nadal jest on rządzony jest według tego samego modelu politycznego i gospodarczego, a nowa konstytucja wzmocniła Komunistyczną Partię Kuby. Oznacza to, że konstytucyjnym wymogiem jest podporządkowanie się ideologii partii komunistycznej nawet przez organy religijne. Wraz z wprowadzeniem w życie nowego Kodeksu rodzinnego wzrosła nietolerancja wobec nauczania Kościoła na temat biblijnego modelu rodziny. Chrześcijańscy rodzice, którzy nie dostosowują się do ideologicznych postulatów promowanych przez rząd, mogą zostać ukarani. Podejmowano również próby kontrolowania kościelnych kazań wzywających do pokoju i sprawiedliwości w krajach takich jak Palestyna, Nikaragua, Wenezuela i Rosja.

Paranoja dyktatorska

Paranoja dyktatorska łączy się z reżimem komunistycznym i postkomunistycznym. Biorąc pod uwagę, że Partia Komunistyczna jest jedyną konstytucyjnie uznaną partią polityczną, każdy, kto kwestionuje autorytet jej przywódców, czy to z powodu wiary, czy z innych powodów, jest nazywany wrogiem reżimu. Chrześcijanie są zmuszeni działać wbrew swoim przekonaniom nie tylko po to, by uniknąć ataków ze strony reżimu, ale także, aby uzyskać dostęp do podstawowych usług. Korupcja i bezkarność są wykorzystywane przez aparat partyjny jako sposoby na utrzymanie się przy władzy. Rząd kontroluje aparat państwowy na wszystkich szczeblach i nie istnieje żaden niezależny organ, który zapewniałby poszanowanie praworządności. Chrześcijanie bez względu na wyznanie (w tym członkowie Kościoła rzymskokatolickiego) nie mają legalnej przestrzeni do swobodnego wyrażania swoich przekonań bez obawy przed represjami.

Spis treści

5. Czym różnią się prześladowania mężczyzn i kobiet?

Kobiety

Chrześcijanki są często obrażane, kiedy wyrażają swoje przekonania oparte na wartościach, szczególnie jeśli sprzeciwiają się aborcji. Aktywistki, które wypowiadają się przeciwko rządowi, są zazwyczaj zwalniane z pracy, zastraszane i inwigilowane. Policja nadal znęca się nad „Damami w bieli" (grupa założona przez krewnych więźniów politycznych) i stosuje wobec nich przemoc w drodze do i z kościoła. Przemoc domowa jest nadal dużym problemem, a sytuacja pogorszyła się w wyniku pandemii COVID-19. 

Formy wywierania nacisku:

• uwięzienie przez władze;
• przemoc fizyczna;
• przemoc psychiczna;
• przemoc werbalna.

Mężczyźni

Mężczyźni, a zwłaszcza pastorzy, są narażeni na aresztowania lub prześladowania. Liderzy krytykują zachowania rządu, które są sprzeczne z ich przekonaniami. Liczba osób zatrzymanych znacznie wzrosła po protestach z 11 lipca 2021 roku, kiedy aresztowano wielu młodych mężczyzn. Pobicia, aresztowania, konfiskata literatury chrześcijańskiej, niszczenie mienia i groźby śmierci są powszechnymi formami nacisku. Chrześcijańscy mężczyźni narażeni są na dodatkowe prześladowania podczas odbywania obowiązkowej służby wojskowej. Poziom dyskryminacji i prześladowań zależy w dużej mierze od dowódcy.

Formy wywierania nacisku na mężczyzn:

• brak dostępu do chrześcijańskich materiałów, nauczania i obrzędów religijnych;
• wydziedziczenie lub odebranie majątku;
• nękanie ekonomiczne w miejscu pracy/biznesie/dostępie do zatrudnienia;
• zmuszenie do ucieczki z miasta/wsi;
• uwięzienie przez władze;
• pobór do wojska/milicji/służba wbrew sumieniu;
• przemoc fizyczna;
• przemoc psychiczna;
• przemoc werbalna.

Spis treści

6. ŚIP: Perspektywa 5-letnia

Wykres: Wynik w zaokrągleniu.

Krótki opis zmiany wyniku i jej przyczyny

Średnia presja utrzymuje się na bardzo wysokim poziomie (12,8 pkt). Wzrost oceny za przemoc z 8,7 pktw ŚIP 2024 do 9,1 pkt w ŚIP 2025 ze względu na odnotowane incydenty w nowych podkategoriach (np. uprowadzenia i molestowanie seksualne), odzwierciedla systematyczne metody represji wobec chrześcijan uważanych za wrogów reżimu, zwłaszcza tych powiązanych z niezarejestrowanymi Kościołami, które są pod stałym nadzorem rządu.

Ogólny wynik kraju nie zmienił się (73 pkt w zaokrągleniu) ze względu na wysoki poziom nękania Kościołów, które są głosem nadziei i zmian pośród powszechnego kryzysu będącego wynikiem 65 lat komunistycznej dyktatury. Ze względu na swoją pracę na rzecz najsłabszych, Kościoły często napotykają przeszkody i represje, zwłaszcza gdy ich przywódcy otwarcie krytykują warunki życia narzucone przez model komunistyczny.

Spis treści

7. Szczegółowe dane na temat przemocy i wywieranej presji

Poziomy przemocy i presji

Wykres: Wzorzec prześladowań dla Kuby.

Maksymalna liczba punktów dla każdej z sześciu kategorii wynosi 16,7 pkt. Łączna liczba punktów dla sześciu kategorii wynosi 100 pkt (6 x 16,7 = 100).

Spis treści

8. Przemoc

Tabela obejmuje tylko kilka kategorii przemocy na tle wyznaniowym w okresie sprawozdawczym – szczegółowe wyniki znajdują się w sekcji przemoc w Pełnym Dossier Kraju. Ponieważ wiele incydentów nie jest zgłaszanych, poniższe liczby należy rozumieć jako wartości minimalne. Jeśli nie można było dokładnie określić liczy przypadków, podano symboliczną liczbę w zaokrągleniu (10, 100 lub 1000*). Dane rzeczywiste mogą być dużo wyższe. To samo dotyczy liczb 10 000*, 100 000* oraz 1 000 000*.

Przykładowe akty przemocy w opisywanym okresie sprawozdawczym

• Czerwiec 2024: Raport z 4 czerwca donosi o złym traktowaniu pastora Lorenzo Rosales Fajardo, odbywającego karę w więzieniu Palma Soriano. Więzienie ma być karą za jego pracę na rzecz Kościoła. Od 2012 roku pastor był nękany z powodu udziału w lokalnych protestach. W wyniku procesu w grudniu 2021 roku został skazany na osiem lat więzienia. (USCIRF)
• Marzec 2024: Kilka Kościołów katolickich i ewangelikalnych nie otrzymało pozwolenia od Komunistycznej Partii Kuby na procesje uliczne w ramach obchodów Wielkiego Tygodnia. Zakazy zostały wydane w Villa Clara, Vedado i Bayamo-Manzanillo. Najwyraźniej władze chciały uniknąć gromadzenia się ludzi na ulicach, aby zapobiec ewentualnym demonstracjom (14 y medio, 26 marca 2024).
• Marzec 2024, Hawana: Rzymskokatolicki ksiądz Jorge Luis Pérez Soto poinformował na Facebooku, że odmówiono mu wstępu do szpitala Manuel Fajardo, aby odwiedzić chrześcijańskiego pacjenta w poważnym stanie (post na Facebooku, 7 marca 2024).

Życie prywatne

Wyrażanie wiary w blogach i wpisach na Facebooku jest ściśle monitorowane przez państwo. Cenzura nasiliła się zwłaszcza po pandemii COVID-19, czego rezultatem były ograniczenia w dostępie do internetu i zakaz podróżowania (przeszkody, które uniemożliwiają dzielenie się wiarą z innymi). Kubańczycy żyją w przekonaniu, że korzystanie z mediów społecznościowych i rozmowy telefoniczne są kontrolowane przez władze. Chrześcijańscy aktywiści na rzecz praw człowieka i ci, którzy stale kwestionują i rzucają wyzwanie reżimowi, są zatrzymywani, przetrzymywani w areszcie domowym, by ich odseparować od członków Kościoła i rodzin. Czasami chrześcijanie są zmuszani do pozostawania w swoich domach bez kontaktu z bliskimi, pod ścisłym nadzorem policji.

Życie rodzinne

Państwo uważa się za głównego edukatora wszystkich dzieci, a edukacja komunistyczna jest w szkołach obowiązkowa. Codziennie rano wszyscy uczniowie przysięgają z podniesioną ręką: „Będziemy jak Che!” (Che Guevara jest ikoną kubańskiego komunizmu). Zgodnie z prawem rodzice, którzy dystansują swoje dzieci od komunistycznych wartości i ideologicznych postulatów, narażeni są na przesłuchania, groźby, areszt, karę więzienia i utratę prawa do opieki nad nimi. Dzieci chrześcijan, o których wiadomo, że są zaangażowani w obronę praw człowieka, są zastraszane i szykanowane przesłuchaniami i aresztem, jako dzieci „wrogów rewolucji”. Chrześcijanie, który walczą z reżimem, czasami decydują się na rozłąkę z rodziną, aby oszczędzić jej niepotrzebnych cierpień. Czasami rodziny rozdzielone są przed długi czas.

Życie w społeczeństwie

Milicje i poplecznicy reżimu ściśle monitorują działalność chrześcijan. Ci, którzy wyrażają opinie oparte na wierze lub uczestniczą w strajkach przeciwko reżimowi, są uważani za dysydentów i poddawani inwigilacji, są dyskryminowani, kiedy szukają pracy, mają ograniczony dostęp do opieki zdrowotnej oraz zasiłków społecznych wydawanych przez państwo, a także są zatrzymywani i przesłuchiwani, podobnie jak osoby znane z przynależności do Kościołów sprzeciwiających się partii rządzącej. Komitety Obrony Rewolucji (CDR) są głównymi informatorami rządowymi, a ich celem jest wyeliminowanie rozprzestrzeniania się wywrotowych, antykomunistycznych idei przy pomocy innych obywateli, bojowników partii komunistycznej, urzędników państwowych, a czasami członków rodziny. Wszyscy studenci, w tym chrześcijanie, są zmuszani do przyswojenia sobie ideologii marksistowskiej w ramach obowiązkowego państwowego programu nauczania, nawet na uniwersytetach. Osobom, które próbują sprzeciwić się przymusowej indoktrynacji, grozi usunięcie z uczelni. Zdarza się, że urzędnicy państwowi domagają się łapówek od chrześcijan w zamian za złagodzenie restrykcji, ale nie oznacza to, że ryzyko faktycznie staje się mniejsze. Prośba o pieniądze jest „prywatną i niezależną umową” i nie ma żadnego umocowania prawnego. Jest to sprawdzony sposób na ekonomiczne nękanie chrześcijan, biorąc pod uwagę, jak trudno jest zdobyć pieniądze na zapłacenie tych grzywien w obecnym kryzysie gospodarczym.

Życie w państwie

Państwo nie gwarantuje swoim obywatelom wolności słowa, zwłaszcza ostatnio, w wyniku nasilenia inwigilacji wobec „buntowników” i stosowania dekretu 370 w ramach nowego Kodeksu karnego oraz nowego Kodeksu rodzinnego. Chrześcijanie, organizacje chrześcijańskie, obrońcy wolności religijnej czy chrześcijańscy działacze na rzecz praw człowieka, którzy wypowiadają się na temat łamania przez państwo praw człowieka i obywatela, konieczności odejścia od modelu komunistycznego, świętości małżeństwa (w kontekście „referendum w sprawie Kodeksu rodzinnego”) czy nawet skandali dotyczących rodziny Castro, spotykają się z aresztowaniami, dyskryminacją, kampaniami oszczerstw, arbitralnymi zatrzymaniami, grzywnami, ściganiem, ograniczeniami w podróżowaniu, cenzurą i innymi. Wielu chrześcijan, którym grożą takie restrykcje, należy do niezarejestrowanych Kościołów, szczególnie tych związanych z Aliansem Ewangelicznym na Kubie, który otwarcie krytykuje niesprawiedliwość rządu. Reżim sprawuje całkowitą kontrolę nad systemem sądowniczym, a orzeczenia zawsze stoją po stronie państwa i są gwarancją bezkarności. W ten sposób prawa chrześcijan, w tym prawo do rzetelnego procesu, nigdy nie są odpowiednio zabezpieczone.

Życie w Kościele

Nieliczne kościoły na Kubie (tylko te, które zostały zarejestrowane przed rewolucją komunistyczną w 1959 roku) mają uregulowany status prawny. Od tego czasu w większości przypadków odmawiano Kościołom rejestracji, uzasadniając to tym, że inna lokalna grupa ma identyczne lub podobne cele lub że działalność wnioskodawcy mogłaby zaszkodzić dobru wspólnemu (tzn. jest sprzeczna z ideologią partii komunistycznej). Kościoły, które nie otrzymały zgody na rejestrację, uznawane są za nielegalne. Niezarejestrowanym Kościołom grożą kary od grzywny po zamknięcie i konfiskatę mienia oraz ukaranie ich przywódców. Wnioski o pozwolenie na działalność lub niezbędne upoważnienia, o które występują Kościoły uznawane za „wrogów rewolucji”, są automatycznie odrzucane. Stałe ryzyko odwetu ze strony państwa nie pozwala kościołom (tym zarejestrowanym, jak i niezarejestrowanym) działać w przestrzeni publicznej, zwłaszcza w kwestiach politycznie kontrowersyjnych (jak to miało miejsce w przypadku promowanego przez rząd referendum w sprawie Kodeksu rodzinnego). Kościoły nie mogą działać na rzecz więźniów politycznych, pomagać potrzebującym oraz występować o pomoc w sytuacjach kryzysu humanitarnego i ekonomicznego, a nawet nawoływać do pokoju w Izraelu, Ukrainie, Nikaragui czy Wenezueli. Rząd kontroluje treści kazań i uniemożliwia Kościołom funkcjonowanie w społeczeństwie obywatelskim.

Spis treści

9. Naruszenie zobowiązań i praw międzynarodowych

Kuba zobowiązała się do przestrzegania i ochrony praw podstawowych w następujących traktatach międzynarodowych:

1. Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych (ICCPR);
2. Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych (ICESCR);
3. Konwencja w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania (CAT);
4. Konwencja w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW);
5. Konwencja o prawach dziecka (CRC).

*Kuba podpisała ICCPR, ale go nie ratyfikowała

Kuba nie wypełnia swoich zobowiązań międzynarodowych, regularnie naruszając/nie chroniąc następujących praw chrześcijan:

• Chrześcijanie są prześladowani w miejscu pracy i spotykają się z dyskryminacją na tle religijnym (Art. 26 ICCPR);
• Chrześcijanie są aresztowani za domaganie się swoich praw (Art. 9 i 19 ICCPR);
• W przypadku aresztowania chrześcijanie są bici i poddawani presji, by wyrzekli się swojej wiary (Art. 18 i 10 ICCPR);
• Dzieci chrześcijańskie są poddawane ostracyzmowi w szkole i naciskom odejścia od religii (Art. 18 ICCPR; Art. 14 i 24 CRC). 

Spis treści

10. Sytuacja innych mniejszości religijnych

Przywódcy religijni i praktykujący santerię, w szczególności członkowie niezarejestrowanego Wolnego Stowarzyszenia Yoruba na Kubie są częstym celem prześladowań ze strony rządu. Przedstawiciele społeczności muzułmańskiej są dyskryminowani (np. zakazem podróżowania).

Spis treści

11. Open Doors na Kubie

Open Doors wzmacnia prześladowany Kościół na Kubie, poprzez:

• dystrybucję Biblii i literatury chrześcijańskiej;
• projekty, których celem jest pomoc chrześcijanom w zdobywaniu środków utrzymania;
• szkolenia biblijne;
• projekty dla przywódców wspólnot w celu wzmocnienia osłabionego przywództwa kościelnego;
• projekty socjoekonomiczne – zwiększenie samowystarczalności Kościoła i zmniejszenie zależności od pomocy zagranicznej;
• opiekę i wsparcie dla dzieci, emerytowanych pastorów i rodzin pastorów.

Spis treści

12. Przypisy

• Niniejszy dokument został przygotowany w oparciu o bardziej szczegółowe Dossier Kraju opracowane corocznie przez World Watch Research (WWR), dział badawczy Open Doors International. Zezwala się na wykorzystywanie i bezpłatne rozpowszechnianie dokumentu pod warunkiem podania źródła, tj. © 2025 Open Doors International.
• Wszystkie krótkie profile krajów są dostępne w zakładce „Advocacy resources” na stronach poświęconych badaniom Open Doors International, wraz z bardziej szczegółowymi pełnymi dokumentami krajowymi i najnowszą aktualizacją metodologii ŚIP: www.opendoors.org/en-US/research-reports/. Są one również dostępne na stronie Open Doors Analytical: https://opendoorsanalytical.org/; (hasło: freedom).
• Okres badawczy dla ŚIP 2025: 1 października 2023 – 30 września 2024.